Er is niks mis met grenzen aangeven. Het probleem zit bij wie de grenzen overschrijdt. Of het nu gaat over seksueel gedrag of pesten, intimidatie of verbaal geweld: het is niet ok.

​

De wet is duidelijk. Maar in de praktijk blijkt grensoverschrijdend gedrag moeilijk te beteugelen. Ook aan de KU Leuven. Hiërarchie creëert afhankelijkheidsrelaties. Die blijken vaak een voedingsbodem voor grensoverschrijdend gedrag. En ze verhogen de drempel om er iets aan te doen.

 

De deontologische code van de KU Leuven is te vaag. Dat blijkt duidelijk als we de vergelijking maken met universiteiten in het buitenland of andere sectoren met sterke afhankelijkheidsrelaties.

 

De aanpak van de KU Leuven kan en moet dus een stuk sterker. Er zijn aan KU Leuven tal van tuchtregelingen met richtlijnen afhankelijk van het personeelsstatuut. Nochtans zijn preventie, daadkrachtig ingrijpen en slachtofferbescherming gebaat bij eenvoudige en eenduidige regels.

 

Om het netwerk van vertrouwenspersonen laagdrempelig te houden, werd gekozen voor talloze contactpunten. Helaas zorgt dat ervoor dat slachtoffers hun verhaal vaak moeten herhalen voor verschillende instanties. Daardoor bestempelen ze het traject als log en voelen ze zich van het kastje naar de muur gestuurd.

 

De vertrouwelijkheid van de meldingen maakt het erg lastig om dossiers te notuleren en door te geven. Meldingen blijven daardoor te lang “hangen”, zeker als het slachtoffer anoniem wenst te blijven.

 

Wat opvalt is dat IDEWE als ‘externe’ meldpunt niet bij iedereen het nodige vertrouwen geniet, bij veel collega’s blijft het vermoeden van banden met KU Leuven te groot.

 

Hoe kan het beter?

​

• Een sterkere deontologische code

• Een aangepast tuchtreglement

• Informatie en vorming over grensoverschrijdend gedrag

• Een echt extern en objectief meldpunt

• Steun voor slachtoffers

• Een veilig en respectvolle werkplek