Nieuw onderzoek bewijst wijdverspreid en urgent probleem van psychosociale risico's bij academisch personeel.
“Precariteit in onderzoekloopbanen is geen nieuw onderwerp, maar het is de laatste jaren meer zorgwekkend geworden. Academisch onderzoek is aanzienlijk veranderd het laatste decennium door nieuwe technologieën en onderzoeksmethoden. […] De toekomst van het wetenschappelijk onderzoek en de kracht die ervan uitgaat om oplossingen aan te reiken voor uitdagingen in onze samenleving, hangen af van de wetenschappelijke werkkrachten. De wetenschap van morgen hangt af van de beginnende onderzoekers van vandaag: PhD en postdoc-onderzoekers. Maar, voor veel van die hoogopgeleiden ziet de toekomst er niet zo rooskleurig uit als men zou denken.”
Zo begint, vrij vertaald, de inleiding van een nieuw onderzoek van de OESO (De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling).
Je kun het integraal verslag hier lezen.
De bevindingen uit het onderzoek zijn herkenbaar. Dat zal niet verbazen, want ook Belgische onderzoekers hebben meegewerkt eraan – weliswaar enkel uit de Franstalige Gemeenschap.
Wat blijkt? Precariteit is een wijdverspreid probleem bij academisch personeel en de pandemie lijkt de situatie alleen maar te hebben verergerd.
Precariteit betekent onzekere of kortlopende arbeidsovereenkomsten en psychosociale belasting met alle gevolgen van dien.
Die precariteit moet weggewerkt worden. Dat begint bij stabiele arbeidsovereenkomsten en speciale aandacht en daadkracht voor het psychosociaal welbevinden van onderzoekers.